Μια καλή αφορμή για έναν τέτοιον συλλογισμό, είναι το παρακάτω βίντεο, που αν ψάξετε τον τίτλο του, θα το βρείτε σε πολλά θρησκευτικά site:
Σύμφωνα με την περιγραφή του βίντεο, "Ένας απο τους μεγαλύτερους σύγχρονους Επιστήμονες ο κ. Λουκάς Χριστοφόρου, του εικοστού αιώνα με βαθυά πίστη στο Θεό γίνεται τρανό παράδειγμα συμβίωσης πίστης - θρησκείας. Για μια ακόμα φορά απιβεβαιώνεται, απο έναν κορυφαίο διεθνώς επιστήμονα ότι η πίστη είναι πέρα απο την επιστήμη και ότι η επιστήμη μπορεί να πορευτεί και αυτή με την πίστη."
Είναι όντως αλήθεια αυτό; Επιτρέψτε μου να εκφράσω και εγώ την γνώμη μου. Συγνώμη, αλλά θα είναι εκτενέστατη. Θα είναι όμως για τα 4 πρώτα λεπτά μόνο.
Αρχικά ο κύριος Χριστοφόρου ισχυρίζεται οτι "η πίστη λειτουργεί συμπληρωματικά με την επιστήμη, σαν δύο διαφορετικά πεδία, δύο διαφορετικές σφαίρες. Όπως είπαμε νωρίτερα, η επιστήμη εργάζεται με τον φυσικό κόσμο, την λειτουργία του, τα συστατικά του, δεν είναι δεοντολογική."
Ισχυρίζεται λοιπόν πως η επιστήμη δεν είναι δεοντολογική. Δεοντολογία ονομάζεται εκείνο το σύστημα ηθικής για το οποίο ηθικές πράξεις είναι οι πράξεις σύμφωνα με το καθήκον και ανεξάρτητα από το ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες (για αυτόν που εκτελεί το ηθικό καθήκον ή και συνολικά)."
Έχει λοιπόν απόλυτο δίκιο σε αυτό. Η επιστήμη είναι συνεπειοκρατική, σύμφωνα με την οποία κριτήριο της ηθικής ορθότητας μιας πράξης είναι οι συνέπειες της πράξης. Σύμφωνα με τους ωφελιμιστές φιλοσόφους σκοπός των πράξεων μας πρέπει να είναι η μεγαλύτερη κατά το δυνατόν ωφέλεια για τον μεγαλύτερο κατά το δυνατόν αριθμό ατόμων.
Η θρησκεία λοιπόν, δεν λειτουργεί έτσι. Λειτουργεί δεοντολογικά.
Ισχυρίζεται οτι δεν γνωρίζει στην επιστήμη έναν νόμο που να επιβάλλει να αγαπάει κάποιος τον συνάνθρωπο του ή τον σεβασμό στον συνάνθρωπο του. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα, κανένας δεν το επιβάλλει. Απλά έτσι λειτουργεί, ωφελιμιστικά, συνεπειοκρατικά, χωρίς να επιβάλλεται. Και αυτό για μένα είναι πιο ταπεινό, και πιο "αγαπάτε αλλήλους" από την θρησκεία, οπότε βρίσκω την επιστήμη πολύ πιο ηθική.
Οπότε, έχει άδικο όταν λέει πως αυτά είναι πέρα απο την επιστήμη. Αυτά, ΕΙΝΑΙ η επιστήμη.
Ας πάμε παρακάτω.
Ισχυρίζεται πως η επιστήμη είναι ένας υπέροχος τρόπος κατανόησης του φυσκού κόσμου, παραμενει όμως ΕΝΑΣ από τους δυνατούς τρόπους προς την γνώση. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι γνώσης. Η φιλοσοφία, η τέχνη, και η θρησκεία.
- Γνωρίζουμε στην θρησκεία, ή πιστεύουμε;
- Πιστεύουμε. Εαν αφαιρέσεις από την θρησκεία την πίστη, καθ' εμέ, δεν υπάρχει τίποτα, και μάλιστα η πίστη διαφοροποιείται με χίλιους δύο τρόπους.
Ίσως αρχίσω να σας κουράζω. Θα παραθέσω τους τρόπους απόκτησης γνώσης.
Υπάρχουν έξι μέθοδοι απόκτησης γνώσης. Θα τους αναφέρω και θα τους αναλύσω όσο πιο συνοπτικά γίνεται, αν και επιφυλάσσομαι στο μέλλον να δημιουργήσω μία ανάρτηση με αρκετές αναλύσεις για κάθε μία. Οι μέθοδοι είναι λοιπόν οι εξής:
1) Η εμμονή και η συνήθεια (που αντιπροσωπεύει επίσης την εμμονή),
2) Η διαίσθηση.
3) Η αυθεντία.
4) Ο ορθολογισμός ή ρασιοναλισμός.
5) Ο εμπειρισμός
6) Η επιστημονική μέθοδος.
1) Η πρώτη, η εμμονή, είναι μια μέθοδος απόκτησης γνώσεων που βασίζεται στην πρόληψη ή στην συνήθεια. Αυτή η προσέγγιση για την εξασφάλιση γνώσεων αντιπροσωπεύει την δημιουργία και διατήρηση προλήψεων, επειδή οι προλήψεις αποτελούν πεποιθήσεις στις οποίες αντιδρούμε σαν να ήταν γεγονότα. Η συνήθεια αντιπροσωπεύει επίσης την εμμονή. Η συνήθεια μας ωθεί να συνεχίσουμε να πιστεύουμε κάτι που πιστεύαμε πάντα.
Επίσης υπάρχει η απλή έκθεση η οποία είναι παρόμοια με την πρώτη μέθοδο. Είναι η ανάπτυξη θετικής στάσης απέναντι σε κάτι ως συνάρτηση της εξοικείωσης μαζί του. Πολύ απλά, όσο περισσότερο αυξάνεται η έκθεση μας απέναντι σε κάτι ή όσο πιο γνώριμο μας γίνεται, τόσο περισσότερο μας αρέσει. Είναι τεχνική που την χρησιμοποιούν κατά κόρον οι πολιτικοί για να προκαλέσουν στους ψηφοφόρους μια περισσότερο θετική στάση απέναντι τους και μια πεποίθηση πως αυτοί αποτελούν την καλύτερη επιλογή.
Ήδη, οι πρώτες δύο μέθοδοι απόκτησης γνώσης -που ουσιαστικά είναι ένας- που αναφέρθηκαν, έχουν δύο αδυναμίες που μειώνουν την αξία τους. Πρώτον, οι γνώσεις που αποκτώνται με την απλή έκθεση μπορεί να είναι ανακριβείς. Δεύτερον, η εμμονή δεν αφήνει περιθώρια για την διόρθωση εσφαλμένων προλήψεων και συνηθειών σε περίπτωση που εντοπιστεί το σφάλμα. Η εμμονή ωστόσο, επιτρέπει την επιστημονική προσέγγιση - η οποία είναι η έκτη και προφανώς τελευταία μέθοδος, παρόλα αυτά εξηγείται λίγο λίγο σε σχέση με τις άλλες μεθόδους - όταν ένας επιστήμονας επιμένει σε μια ιδέα, σε μια υπόθεση ή στα αποτελέσματα μιας έρευνας παρά τις επικρίσεις των συναδέλφων του. Αρκεί βέβαια να αποδειχτεί σωστή εν τέλει η εν λόγω ιδέα, υπόθεση ή η έρευνα, αλλιώς απλά η εμμονή παραμένει εμμονή.
2) Η δεύτερη μέθοδος είναι η διαίσθηση. Συνοπτικά χαρακτηρίζεται ως μια προσέγγιση απόκτησης γνώσεων που ΔΕΝ βασίζεται στη σκέψη ή στην συνεπαγωγή. Είναι η τεχνική των μέντιουμ. Οι προβλέψεις και οι περιγραφές που πραγματοποιούν τα μέντιουμ δεν βασίζονται σε καμία γνωστή διεργασία σκέψης ή συνεπαγωγής, επομένως αυτές τις γνώσεις τις αποκαλούμε διαισθητικές.
Το πρόβλημα της συγκεκριμένης είναι πως δεν παρέχει ένα μηχανισμό διαχωρισμού της ακριβούς από την ανακριβή γνώση. Αυτό δεν σημαίνει πως οι γνώσεις που αποκτούνται από τα μέντιουμ είναι ανεπιθύμητες ή ανάρμοστες, αλλά απλώς ότι δεν είναι επιστημονικές. Η χρήση της διαίσθησης στην επιστήμη εντοπίζεται στην διεργασία διαμόρφωσης υποθέσεων/γνώμων (και γνώμη/υπόθεση όσο πιο απλά μπορεί να το εξηγήσει κανείς, είναι απλά η άποψη κάποιου για ένα ζήτημα. Αυτό και μόνο αυτό.) Από επιστημονικής πλευράς, αυτή η διαίσθηση μπορεί να διατυπωθεί με την μορφή ερευνητικής υπόθεσης και να δοκιμαστεί -οπότε προφανώς πρέπει να αμφισβητήσεις την γνώμη σου. Έτσι, μπορεί να σχεδιαστεί μια επιστημονική μελέτη που θα διευκρινίσει αν η τάδε γνώμη στέκει ή όχι.
3) Η τρίτη μέθοδος είναι η αυθεντία. Είναι η αποδοχή πληροφοριών μόνο και μόνο επειδή προέρχονται από εξαιρετικά αξιόπιστη πηγή. Το πρόβλημα με την συγκεκριμένη, είναι ότι οι πληροφορίες ή τα γεγονότα που δηλώνονται από την τάδε έγκυρη πηγή μπορεί να είναι ανακριβή. Μολονότι η αυθεντία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ανάπτυξης υποθέσεων, παρουσιάζει προβλήματα για τον λόγο που αναφέρθηκε στην προηγούμενη πρόταση, αλλά χρησιμοποιείται στο σχεδιαστικό στάδιο μιας μελέτης. Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτή η μέθοδος οφείλει να αμφισβητηθεί.
4) Η τέταρτη μέθοδος είναι ο ορθολογισμός ή ρασιοναλισμός. Είναι η απόκτηση γνώσεων μέσω της σκέψης. Το κουλό με την συγκεκριμένη μέθοδο είναι πως ο ορθολογισμός (όταν δημιουργήθηκε) θεωρούσε πως η γνώση που προέρχεται από την λογική ήταν το ίδιο έγκυρη -και συχνά εγκυρότερη- από την γνώση που προέρχεται από την παρατήρηση. Δεν ξέρω αν χρειάζεται καν να εξηγήσω επιπλέον το τι αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει αυτό. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η επιστήμη δεν χρησιμοποιεί την λογική ή τον ορθολογισμό. Αντίθετα, η λογική αποτελεί ζωτικό στοιχείο της επιστημονικής μεθόδου μιας και οι επιστήμονες την χρησιμοποιούν για να διαμορφώσουν ερευνητικές υποθέσεις και για να αναγνωρίσουν τον τρόπο με τις οποίες αυτές οι υποθέσεις μπορεί να ελεγχθούν.
5) Η πέμπτη μέθοδος έιναι ο εμπειρισμός. Είναι η απόκτηση γνώσεων μέσω της εμπειρίας. Αυτή η προσέγγιση λέει: "Αν έχω βιώσει κάτι, τότε αυτό το βίωμα θα ειναι έγκυρο και αληθινο." Επομένως, κάθε είδους γεγονός που συνδέεται με την εμπειρία γίνεται αποδεκτό και κάθε είδους γεγονός που δεν συνδέεται με αυτήν απορρίπτεται. Εντούτοις, το τι προσλαμβάνουμε επηρεάζεται απο έναν αριθμό παραμέτρων. Η έρευνα έχει δείξει οτι αυτές οι παράμετροι, όπως οι προηγούμενες εμπειρίες ή τα κίνητρα μας κατα την διάρκεια την πρόσληψης, μπορούν να μετατρέψουν δραστικά αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Επίσης έχει αποδειχτεί μέσω έρευνας -λες και χρειάζεται να γινει έρευνα για αυτό- πως η μνήμη μας γύρω απο τα γεγονότα δεν παραμένει σταθερή. Όχι μόνο τείνουμε να ξεχνάμε πράγματα, αλλα μερικές φορές παρατηρείται ακόμα και διαστρέβλωση της μνήμης. Όμως ο εμπειρισμός είναι ίσως η προσέγγιση που χρησιμοποιείται συχνότερα στην επιστήμη. Η επιστήμη βασίζεται στην παρατήρηση και ο εμπειρισμός αναφέρεται στην παρατήρηση ενός δεδομέννου φαινομένου. Η διαφορά έγκειται στον βαθμό της αντικειμενικότητας που θα πρέπει να χαρακτηρίζει την παρατήρηση. Ο εμπειρισμός είναι ένα ζωτικό στοιχείο της επιστήμης, αλλα στην επιστήμη ο εμπειρισμός αναφέρεται στην συλλογή δεδομένων με την χρήση της επιστημονικής μεθόδου και όχι με βάση της προσωπικής εμπειρίας ενός γεγονότος.
6) Η έκτη, και καλύτερη μέθοδος απόκτησης γνώσεων είναι η επιστημονική μέθοδος, επειδή οι πληροφορίες που προσφέρει βασίζονται όσο το δυνατόν περισσότερο στην πραγματικότητα. Μέσω της επιστημονικής μεθόδου, οι ερευνητές προσπαθούν να αποκτήσουν πληροφορίες που δεν επηρεάζονται απο προσωπικές πεποιθήσεις, αντιλήψεις, προκαταλήψεις, αξίες, στάσεις και συναισθήματα. Αυτό επιτυγχάνεται με τον εμπειρικό έλεγχο ιδεών και πεποιθήσεων σύμφωνα με μια συγκεκριμένη διαδικασία ελέγχου που υπόκειται σε δημόσια εξέταση. Οι γνώσεις που εξασφαλίζονται έτσι είναι αξιόπιστες, επειδή βασίζονται σε αντικειμενικά στοιχεία. Η ίδια η επιστήμη αντιπροσωπεύει μια λογική αναζήτησης πληροφοριών ή μια συγκεκριμένη μέθοδο που πρέπει να ακολουθηθεί για την επίλυση προβλημάτων και την απόκτηση ενός συνόλου γνώσεων.
Ας δούμε και πως λειτουργεί η θρησκεία σε σχέση με την επιστήμη.
H θρησκεία βασίζεται στην ιδέα ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από τη θεία νοημοσύνη, λόγω κάποιων αρχαίων κειμένων, και η επιστήμη έχει ανακαλύψει ότι ο κόσμος που γνωρίζουμε, το σύμπαν, διαμορφώθηκε σε ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Η Θρησκεία παρατηρεί μέσω ορισμού (έχοντας ήδη καταλήξει σε συμπεράσματα), το οποίο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, και η επιστήμη ορίζει μέσω παρατήρησης, επειδή φαίνεται να είναι η πιο λογική προσέγγιση.
Η Θρησκεία όχι μόνο μπερδεύει τον άνθρωπο αλλά είναι επίσης αποδεκτή ως δουλειά στο νομισματικό σύστημα.
Πολλά χρήματα δίνονται σε θρησκευτικά ιδρύματα ενώ την ίδια στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα ή δεν έχουν πού να μείνουν.
Η θρησκεία μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους για την αντιμετώπισή τους ως προς τον θάνατο, αλλά είναι απαράδεκτο για την ανθρώπινη εξέλιξη να επιτρέπεται στους ανθρώπους να ψεύδονται στον εαυτό τους, ειδικά επειδή είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε, λόγω της επιστήμης, τόσα πολλά πράγματα που δεν μπορούσαμε πριν.
Η Χριστιανική θρησκεία συγκεκριμένα ξεκινά με την προϋπόθεση πως είσαι γεννημένος αμαρτωλός, ενώ η ίδια έχει ορίσει τις αμαρτίες -ή ο θεός, σύμφωνα πάντα με την κάθε θρησκεία-, και ότι κάνεις έχει σκοπό να σε σταματήσει από το να τις κάνεις, ώστε να σωθείς αφού πεθάνεις. (Πολύ βολικό, έτσι;)
Συνεχίζοντας, ο κ. Χριστοφόρου, λάμποντας ολόκληρος, δίνει το παράδειγμα της αυθόρμητης πίστης του Πέτρου. Πίστευε, χωρίς απόδειξη, γιατί είχε εμπιστοσύνη.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι καλό να πιστεύεις σε κάτι χωρίς απόδειξη. Όπως λέει και ο Ράσελ:
Αν είναι κάτι αληθινό, πρέπει να το πιστεύεις.
Αν κάτι δεν είναι αληθινό, δεν θα έπρεπε να το πιστεύεις.
Αν δεν γνωρίζεις αν κάτι είναι αληθινό, θα έπρεπε να αναβάλλεις (να μην οριστικοποιείς) την κρίση σου.
Απλά πράγματα.
Και λέει: Κι όμως, πολλές φορές εγώ, είμαι σαν τον Θωμά. Θέλω απόδειξη για να πιστέψω...
Ωραίος μέχρι εδώ.
...αλλά ως Χριστιανοί, ας δούμε τι έκανε ο Κύριος όταν ο Θωμάς ήταν δύσπιστος. Δεν τον απέπεμψε, ήρθε ειδικά για τον Θωμά, για να δεί και να πιστέψει ο Θωμάς γιατί ο Θωμάς ήταν πιστός απόστολος.
Σωστά, ως Χριστιανοί. Αν είσαι θρήσκος και πιστεύεις σε αυτήν την εκδοχή της θρησκείας. Αν όχι είσαι εντάξει, την γλίτωσες. ^_^Βγάλε άκρη... (κι είμαστε ακόμα στα 2 λεπτά του βίντεο)
Στη συνέχεια ζητάνε από τον κύριο Χριστοφόρου αν έχει δει αποδείξεις για αυτά τα πράγματα.
-Είπατε τώρα οτι ο Χριστός ήρθε για να πείσει τον Θωμά.Θέλω να πω, αυτό μπορούμε να το εκλάβουμε ως μια νομιμοποίηση του σκεπτικισμού του Θωμά; Έρχεται ο Θεός, έρχεται ο Χριστός, έρχεται αυτή η θεία δύναμη στους επιστήμονες και τους δείχνει το μεγαλείο του;
-Αυτό δεν αποκλείεται.
-Εσείς το έχετε δεί;
Ακολουθεί ενδιαφέρουσα απάντηση.
Λέει: "Πιστεύω, θέλω να πιστεύω, γιατί η πίστη και οι αξίες του χριστιανισμού για μένα ήσαν καθοριστικές στην ζωή μου, και τις πιστεύω. Οι αξίες της αγάπης, της αδελφοσύνης, αυτές είναι αξίες πανανθρώπινες. Επομένως λοιπόν, οι αξίες αυτές, είναι θεμελιακού χαρακτήρα."
Οπότε η απάντηση στο αν έχει δει αποδείξεις, είναι όχι. Δεν μου φαίνεται περίεργο. Απλά, πέραν των σημείων που ήδη κάλυψα, ουσιαστικά δηλαδή πως δεν είναι ανάγκη να είναι χριστιανός κάποιος για να είναι καλό άτομο, μπορεί απλά να είναι ένα καλό άτομο.
Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να είσαι χριστιανός, ή να δηλώνεις χριστιανός για να είσαι καλό άτομο. Δεν είναι ανάγκη να είσαι Χριστιανός για να αγαπάς ή συμπεριφέρεσαι στον διπλανό σου ως εαυτόν. Μπορείς να είσαι είτε επιστήμονας, είτε θρήσκος, ή τίποτα από τα δύο. Οπότε, εαν είσαι καλό άτομο και σου πουν "αγαπάτε αλλήλους", θα το δεχτείς ευχάριστα, ακόμα κι αν στο επιβάλλουν! Άλλωστε, εσύ ο ίδιος, εξ αρχής ήθελες να το κάνεις! Αν πάλι είσαι καλό άτομο μόνο και μόνο για να πας στον "παράδεισο" αφού πεθάνεις, τι να πω... Είσαι εγωιστής όπως και ο θεός στον οποίον πιστεύεις και μάλιστα δικαιολογείς έτσι τον εγωισμό σου. Δεν πρόκειται να πάς έτσι παράδεισο, αν υπάρχει.
Συνεχίζοντας:
-Θα ήθελα να πω όμως, ότι το πεδίο της θρησκείας ξεχωρίζει από αυτό της επιστήμης.καίτοι υπάρχουν κοινά σημεία. Η θρησκεία ασχολείται με τον άνθρωπο, την ζωή και τον θάνατο, με τον τρόπο ζωής, πως πρέπει να ζήσει ένας.
Αχ αυτό το αβάσιμο, βασισμένο στο καθήκον "πρέπει" και η ανθρωποκεντρικότητα (ή αλλιώς συγκαλυμμένος εγωισμός)... αλλά θα μου πεις, στην Βίβλο λέει πως ο Θεός είναι εγωιστής, οπότε είμαστε και εμείς εγωιστές αφού μας έπλασε καθ εικόνα και καθ ομοίωση του. Κατα την γνώμη μου αυτός είναι ένας υπέροχος, πανέξυπνος τρόπος για να δικαιολογήσει κάποιος τον εγωισμό του.
Η Γένεση μας λέει πως ότι έφτιαξε ο Θεός, το έφτιαξε για εμάς. Επίσης, αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να τα θές επειδή πρέπει να είσαι ολιγαρκής. Αν τα καταφέρεις, είναι ένας απο τα πολλά που πρέπει να κάνεις για να πάς στον παράδεισο με επιτυχία...
Μετά λέει το πιο όμορφο πράγμα!
- Κατά την γνώμη μου, δεν πρέπει η θρησκεία να αναμιγνύεται εις τα της επιστήμης και μάλιστα να αμφισβητεί τα αποδεδειγμένα δεδομένα της επιστήμης. Τουναντίον, όσες φορές πήγε να το κάνει αυτό, βρέθηκε εσφαλμένη. Άφησε την επιστήμη να προχωρήσει, μη δίνεις συμβουλή στην επιστήμη, δεν είναι δουλειά της εκκλησίας να συμβουλεύει τον επιστήμονα
- Ούτε και να τον εμποδίζει
- Ούτε και να τον εμποδίζει, αλλά ούτε και δουλειά του επιστήμονα είναι να πεί "δεν μπορώ να μετρήσω την πίστη, ούτε και μπορώ να την υπολογίσω, επομένως δεν πιστεύω. Δικαίωμα σου να μην πιστεύεις αλλά μην το θέτεις το θέμα έτσι.
- (Οτι) Δεν υπάρχει θεός επειδή δεν μπορείς να το αποδείξεις.
- Ναι.
-Τα θέματα λοιπόν αυτά είναι προσωπικά, είναι προσωπικά πιστεύω, οτι υπάρχει ένας απεριόριστος χώρος στην επιστήμη να κινηθεί ο οποιοσδήποτε, και υπάρχει ένας ακόμα μεγαλύτερος χώρος στην θρησκεία για να κινηθεί ένας ως πιστός. Το πως νιώθεις ως πιστός ή/και πως συμπεριφέρεται, αυτό κατα την γνώμη μου είναι πολύ προσωπικό.
-Πάντως φαίνεται ότι μπορεί κάποιος επιστήμονας να πιστεύει κι όλας.
-Και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν, και σήμερα, όχι μόνο στο παρελθόν, οι οποίοι πιστεύουν συνειδητά, υπάρχουν άλλοι οι οποίοι δεν πιστεύουν...
ΝΑ ΑΓΙΑΣΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ!
Αγαπάτε αλλήλους λοιπόν! Απλώς αγαπάτε αλλήλους!
Δεν έχω δει όμως ποτέ να γίνεται αυτό που ζητάει ο κύριος Χριστοφόρου από την θρησκεία. Δεν έχει γίνει ποτέ, και δεν πιστεύω ότι θα γίνει. Αν μπορώ να πω πως έχω βγάλει κάποιο σοβαρό συμπέρασμα απο την μέχρι τώρα ζωή μου, αυτό θα ήταν πως όλοι ανεξαιρέτως γουστάρουν την επιστήμη, εκτός βέβαια απο τα σημεία που διαφωνεί/καταρρίπτει τα πιστεύω τους.
Αν θα μπορούσα όμως να κάνω και μία πρόβλεψη, αυτή θα ήταν η εξής. Η επιστήμη θα νικήσει για έναν απλούστατο λόγο. Επειδή λειτουργεί βάση της επιστημονικής μεθόδου, σε βάθος χρόνου γίνεται ολοένα και καλύτερη.
Ας προσθέσω και κάτι άλλο. Όσο μπορεί κάποιος να αποδείξει πως υπάρχει κάτι λόγω των αποδείξεων του οτι υπάρχει, έτσι μπορεί και να αποδείξει πως δεν υπάρχει λόγω έλλειψης αποδείξεων για αυτό.
Ο James Randi είχε κάνει την εξής πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία για το εξής θέμα
Η θρησκεία είναι μια ιδέα, και όσοι την υποστηρίζουν πρέπει να δείξουν τις αποδείξεις ότι είναι αλήθεια, αλλιώς δεν έχει καμία χρήση.
Είναι πολύ πιο εύκολο να παρατηρείς και μετέπειτα να καθορίζεις από το να πάρεις κάθε ορισμό και να τον αναλύσεις ξεχωριστά.
Η θρησκεία είναι μια εγωιστική ιδέα με σκοπό να ανακουφίσει εκείνους που ανησυχούν λόγω άγνοιας, οπότε αν θέλετε να πιστεύετε, καλά, αλλά μην παρουσιάζετε την ιδέα σας σαν απόδειξη όταν είναι αδύνατο να την εξακριβώσετε, ιδιαίτερα σε παιδιά.
Αυτό είναι και το σημείο στο οποίο ήθελα να καταλήξω. Τα παιδιά μέχρι κάποια ηλικία, έχοντας περιέργεια και μη έχοντας συγκριτική μέθοδο, θα πιστέψουν ότι και αν τους πουν οι γονείς τους, ή τα άτομα στα οποία τους πηγαίνουν οι γονείς τους (π.χ. κατηχητικό)
Η ιδέα της θρησκείας έσωσε πολλά χαμένα μυαλά, αλλά ποιος δημιούργησε αυτές τις καταστάσεις εξαρχής;
Η θρησκεία προσφέρει ένα ειρηνικό θάνατο, είναι αλήθεια, αλλά είναι σαν να παίρνετε Xanax για όλη τη ζωή σας, ώστε να μην πρέπει να ανησυχείτε για το θάνατο.
Θα το κάνατε;
Αν ναι, τότε εγκαταλείψτε τη θρησκεία και κάντε το!
Και το ωραίο είναι ότι μπορείτε να ξεκινήσετε τη θεραπεία όταν μεγαλώσετε.
Δεν είναι εμπαιγμός αυτό, αλλά αν αποδέχεστε την θρησκείας μόνο για αυτόν το λόγο, τον θάνατο, τότε η θρησκεία είναι μια πραγματική λύση.
Θυμηθείτε όμως: είναι πολύ ευκολότερο και ασφαλέστερο, να παρατηρείς και να καθορίζεις, αντί να πιστεύεις κάποια ιδέα και να προσπαθείς να βρεις επιχειρήματα που να την υποστηρίζει.
Στην πραγματικότητα, είναι μια πλήρης απώλεια χρόνου να αναλύεις όλες αυτές τις ιδέες, αυτοί που τις υποστηρίζουν πρέπει να έρθουν με αποδεικτικά στοιχεία.
Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο με την ανάλυση του βίντεο, η συζήτηση ξεφεύγει πιο μετά, αν και θα το συνεχίσω αν μου ζητηθεί.
Όσον αφορά την προσωπική μου γνώμη, δεν έχω δει ποτέ επιστήμονες να κάνουν τις φρικαλεότητες που έχει κάνει οποιοσδήποτε στο όνομα του Θεού, όποιος Θεός κι αν είναι αυτός. Οι επιστήμονες απλά μελετάνε τον κόσμο γύρω τους, και καταλήγουν σε συμπεράσματα. Υποθέτω ότι το παρακάτω βίντεο θα μπορούσε να με καλύψει, άλλωστε είχα κι εγώ μια παρόμοια εμπειρία: Εγώ, ανατριχιάζω όποτε το βλέπω.
Δεν γνωρίζω αν έκανε κανείς τον κόπο να διαβάσει όλο το κείμενο, αλλα σε περίπτωση που κάνατε τον κόπο, σας ευχαριστώ απλά και μόνο για τον κόπο σας.
Σύμφωνα με την περιγραφή του βίντεο, "Ένας απο τους μεγαλύτερους σύγχρονους Επιστήμονες ο κ. Λουκάς Χριστοφόρου, του εικοστού αιώνα με βαθυά πίστη στο Θεό γίνεται τρανό παράδειγμα συμβίωσης πίστης - θρησκείας. Για μια ακόμα φορά απιβεβαιώνεται, απο έναν κορυφαίο διεθνώς επιστήμονα ότι η πίστη είναι πέρα απο την επιστήμη και ότι η επιστήμη μπορεί να πορευτεί και αυτή με την πίστη."
Είναι όντως αλήθεια αυτό; Επιτρέψτε μου να εκφράσω και εγώ την γνώμη μου. Συγνώμη, αλλά θα είναι εκτενέστατη. Θα είναι όμως για τα 4 πρώτα λεπτά μόνο.
Αρχικά ο κύριος Χριστοφόρου ισχυρίζεται οτι "η πίστη λειτουργεί συμπληρωματικά με την επιστήμη, σαν δύο διαφορετικά πεδία, δύο διαφορετικές σφαίρες. Όπως είπαμε νωρίτερα, η επιστήμη εργάζεται με τον φυσικό κόσμο, την λειτουργία του, τα συστατικά του, δεν είναι δεοντολογική."
Ισχυρίζεται λοιπόν πως η επιστήμη δεν είναι δεοντολογική. Δεοντολογία ονομάζεται εκείνο το σύστημα ηθικής για το οποίο ηθικές πράξεις είναι οι πράξεις σύμφωνα με το καθήκον και ανεξάρτητα από το ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειες (για αυτόν που εκτελεί το ηθικό καθήκον ή και συνολικά)."
Έχει λοιπόν απόλυτο δίκιο σε αυτό. Η επιστήμη είναι συνεπειοκρατική, σύμφωνα με την οποία κριτήριο της ηθικής ορθότητας μιας πράξης είναι οι συνέπειες της πράξης. Σύμφωνα με τους ωφελιμιστές φιλοσόφους σκοπός των πράξεων μας πρέπει να είναι η μεγαλύτερη κατά το δυνατόν ωφέλεια για τον μεγαλύτερο κατά το δυνατόν αριθμό ατόμων.
Η θρησκεία λοιπόν, δεν λειτουργεί έτσι. Λειτουργεί δεοντολογικά.
Ισχυρίζεται οτι δεν γνωρίζει στην επιστήμη έναν νόμο που να επιβάλλει να αγαπάει κάποιος τον συνάνθρωπο του ή τον σεβασμό στον συνάνθρωπο του. Αυτό ακριβώς είναι το θέμα, κανένας δεν το επιβάλλει. Απλά έτσι λειτουργεί, ωφελιμιστικά, συνεπειοκρατικά, χωρίς να επιβάλλεται. Και αυτό για μένα είναι πιο ταπεινό, και πιο "αγαπάτε αλλήλους" από την θρησκεία, οπότε βρίσκω την επιστήμη πολύ πιο ηθική.
Οπότε, έχει άδικο όταν λέει πως αυτά είναι πέρα απο την επιστήμη. Αυτά, ΕΙΝΑΙ η επιστήμη.
Ας πάμε παρακάτω.
Ισχυρίζεται πως η επιστήμη είναι ένας υπέροχος τρόπος κατανόησης του φυσκού κόσμου, παραμενει όμως ΕΝΑΣ από τους δυνατούς τρόπους προς την γνώση. Υπάρχουν και άλλοι τρόποι γνώσης. Η φιλοσοφία, η τέχνη, και η θρησκεία.
- Γνωρίζουμε στην θρησκεία, ή πιστεύουμε;
- Πιστεύουμε. Εαν αφαιρέσεις από την θρησκεία την πίστη, καθ' εμέ, δεν υπάρχει τίποτα, και μάλιστα η πίστη διαφοροποιείται με χίλιους δύο τρόπους.
Ίσως αρχίσω να σας κουράζω. Θα παραθέσω τους τρόπους απόκτησης γνώσης.
Υπάρχουν έξι μέθοδοι απόκτησης γνώσης. Θα τους αναφέρω και θα τους αναλύσω όσο πιο συνοπτικά γίνεται, αν και επιφυλάσσομαι στο μέλλον να δημιουργήσω μία ανάρτηση με αρκετές αναλύσεις για κάθε μία. Οι μέθοδοι είναι λοιπόν οι εξής:
1) Η εμμονή και η συνήθεια (που αντιπροσωπεύει επίσης την εμμονή),
2) Η διαίσθηση.
3) Η αυθεντία.
4) Ο ορθολογισμός ή ρασιοναλισμός.
5) Ο εμπειρισμός
6) Η επιστημονική μέθοδος.
1) Η πρώτη, η εμμονή, είναι μια μέθοδος απόκτησης γνώσεων που βασίζεται στην πρόληψη ή στην συνήθεια. Αυτή η προσέγγιση για την εξασφάλιση γνώσεων αντιπροσωπεύει την δημιουργία και διατήρηση προλήψεων, επειδή οι προλήψεις αποτελούν πεποιθήσεις στις οποίες αντιδρούμε σαν να ήταν γεγονότα. Η συνήθεια αντιπροσωπεύει επίσης την εμμονή. Η συνήθεια μας ωθεί να συνεχίσουμε να πιστεύουμε κάτι που πιστεύαμε πάντα.
Επίσης υπάρχει η απλή έκθεση η οποία είναι παρόμοια με την πρώτη μέθοδο. Είναι η ανάπτυξη θετικής στάσης απέναντι σε κάτι ως συνάρτηση της εξοικείωσης μαζί του. Πολύ απλά, όσο περισσότερο αυξάνεται η έκθεση μας απέναντι σε κάτι ή όσο πιο γνώριμο μας γίνεται, τόσο περισσότερο μας αρέσει. Είναι τεχνική που την χρησιμοποιούν κατά κόρον οι πολιτικοί για να προκαλέσουν στους ψηφοφόρους μια περισσότερο θετική στάση απέναντι τους και μια πεποίθηση πως αυτοί αποτελούν την καλύτερη επιλογή.
Ήδη, οι πρώτες δύο μέθοδοι απόκτησης γνώσης -που ουσιαστικά είναι ένας- που αναφέρθηκαν, έχουν δύο αδυναμίες που μειώνουν την αξία τους. Πρώτον, οι γνώσεις που αποκτώνται με την απλή έκθεση μπορεί να είναι ανακριβείς. Δεύτερον, η εμμονή δεν αφήνει περιθώρια για την διόρθωση εσφαλμένων προλήψεων και συνηθειών σε περίπτωση που εντοπιστεί το σφάλμα. Η εμμονή ωστόσο, επιτρέπει την επιστημονική προσέγγιση - η οποία είναι η έκτη και προφανώς τελευταία μέθοδος, παρόλα αυτά εξηγείται λίγο λίγο σε σχέση με τις άλλες μεθόδους - όταν ένας επιστήμονας επιμένει σε μια ιδέα, σε μια υπόθεση ή στα αποτελέσματα μιας έρευνας παρά τις επικρίσεις των συναδέλφων του. Αρκεί βέβαια να αποδειχτεί σωστή εν τέλει η εν λόγω ιδέα, υπόθεση ή η έρευνα, αλλιώς απλά η εμμονή παραμένει εμμονή.
2) Η δεύτερη μέθοδος είναι η διαίσθηση. Συνοπτικά χαρακτηρίζεται ως μια προσέγγιση απόκτησης γνώσεων που ΔΕΝ βασίζεται στη σκέψη ή στην συνεπαγωγή. Είναι η τεχνική των μέντιουμ. Οι προβλέψεις και οι περιγραφές που πραγματοποιούν τα μέντιουμ δεν βασίζονται σε καμία γνωστή διεργασία σκέψης ή συνεπαγωγής, επομένως αυτές τις γνώσεις τις αποκαλούμε διαισθητικές.
Το πρόβλημα της συγκεκριμένης είναι πως δεν παρέχει ένα μηχανισμό διαχωρισμού της ακριβούς από την ανακριβή γνώση. Αυτό δεν σημαίνει πως οι γνώσεις που αποκτούνται από τα μέντιουμ είναι ανεπιθύμητες ή ανάρμοστες, αλλά απλώς ότι δεν είναι επιστημονικές. Η χρήση της διαίσθησης στην επιστήμη εντοπίζεται στην διεργασία διαμόρφωσης υποθέσεων/γνώμων (και γνώμη/υπόθεση όσο πιο απλά μπορεί να το εξηγήσει κανείς, είναι απλά η άποψη κάποιου για ένα ζήτημα. Αυτό και μόνο αυτό.) Από επιστημονικής πλευράς, αυτή η διαίσθηση μπορεί να διατυπωθεί με την μορφή ερευνητικής υπόθεσης και να δοκιμαστεί -οπότε προφανώς πρέπει να αμφισβητήσεις την γνώμη σου. Έτσι, μπορεί να σχεδιαστεί μια επιστημονική μελέτη που θα διευκρινίσει αν η τάδε γνώμη στέκει ή όχι.
3) Η τρίτη μέθοδος είναι η αυθεντία. Είναι η αποδοχή πληροφοριών μόνο και μόνο επειδή προέρχονται από εξαιρετικά αξιόπιστη πηγή. Το πρόβλημα με την συγκεκριμένη, είναι ότι οι πληροφορίες ή τα γεγονότα που δηλώνονται από την τάδε έγκυρη πηγή μπορεί να είναι ανακριβή. Μολονότι η αυθεντία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ανάπτυξης υποθέσεων, παρουσιάζει προβλήματα για τον λόγο που αναφέρθηκε στην προηγούμενη πρόταση, αλλά χρησιμοποιείται στο σχεδιαστικό στάδιο μιας μελέτης. Παρόλα αυτά, ακόμα και αυτή η μέθοδος οφείλει να αμφισβητηθεί.
4) Η τέταρτη μέθοδος είναι ο ορθολογισμός ή ρασιοναλισμός. Είναι η απόκτηση γνώσεων μέσω της σκέψης. Το κουλό με την συγκεκριμένη μέθοδο είναι πως ο ορθολογισμός (όταν δημιουργήθηκε) θεωρούσε πως η γνώση που προέρχεται από την λογική ήταν το ίδιο έγκυρη -και συχνά εγκυρότερη- από την γνώση που προέρχεται από την παρατήρηση. Δεν ξέρω αν χρειάζεται καν να εξηγήσω επιπλέον το τι αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει αυτό. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως η επιστήμη δεν χρησιμοποιεί την λογική ή τον ορθολογισμό. Αντίθετα, η λογική αποτελεί ζωτικό στοιχείο της επιστημονικής μεθόδου μιας και οι επιστήμονες την χρησιμοποιούν για να διαμορφώσουν ερευνητικές υποθέσεις και για να αναγνωρίσουν τον τρόπο με τις οποίες αυτές οι υποθέσεις μπορεί να ελεγχθούν.
5) Η πέμπτη μέθοδος έιναι ο εμπειρισμός. Είναι η απόκτηση γνώσεων μέσω της εμπειρίας. Αυτή η προσέγγιση λέει: "Αν έχω βιώσει κάτι, τότε αυτό το βίωμα θα ειναι έγκυρο και αληθινο." Επομένως, κάθε είδους γεγονός που συνδέεται με την εμπειρία γίνεται αποδεκτό και κάθε είδους γεγονός που δεν συνδέεται με αυτήν απορρίπτεται. Εντούτοις, το τι προσλαμβάνουμε επηρεάζεται απο έναν αριθμό παραμέτρων. Η έρευνα έχει δείξει οτι αυτές οι παράμετροι, όπως οι προηγούμενες εμπειρίες ή τα κίνητρα μας κατα την διάρκεια την πρόσληψης, μπορούν να μετατρέψουν δραστικά αυτό που αντιλαμβανόμαστε. Επίσης έχει αποδειχτεί μέσω έρευνας -λες και χρειάζεται να γινει έρευνα για αυτό- πως η μνήμη μας γύρω απο τα γεγονότα δεν παραμένει σταθερή. Όχι μόνο τείνουμε να ξεχνάμε πράγματα, αλλα μερικές φορές παρατηρείται ακόμα και διαστρέβλωση της μνήμης. Όμως ο εμπειρισμός είναι ίσως η προσέγγιση που χρησιμοποιείται συχνότερα στην επιστήμη. Η επιστήμη βασίζεται στην παρατήρηση και ο εμπειρισμός αναφέρεται στην παρατήρηση ενός δεδομέννου φαινομένου. Η διαφορά έγκειται στον βαθμό της αντικειμενικότητας που θα πρέπει να χαρακτηρίζει την παρατήρηση. Ο εμπειρισμός είναι ένα ζωτικό στοιχείο της επιστήμης, αλλα στην επιστήμη ο εμπειρισμός αναφέρεται στην συλλογή δεδομένων με την χρήση της επιστημονικής μεθόδου και όχι με βάση της προσωπικής εμπειρίας ενός γεγονότος.
6) Η έκτη, και καλύτερη μέθοδος απόκτησης γνώσεων είναι η επιστημονική μέθοδος, επειδή οι πληροφορίες που προσφέρει βασίζονται όσο το δυνατόν περισσότερο στην πραγματικότητα. Μέσω της επιστημονικής μεθόδου, οι ερευνητές προσπαθούν να αποκτήσουν πληροφορίες που δεν επηρεάζονται απο προσωπικές πεποιθήσεις, αντιλήψεις, προκαταλήψεις, αξίες, στάσεις και συναισθήματα. Αυτό επιτυγχάνεται με τον εμπειρικό έλεγχο ιδεών και πεποιθήσεων σύμφωνα με μια συγκεκριμένη διαδικασία ελέγχου που υπόκειται σε δημόσια εξέταση. Οι γνώσεις που εξασφαλίζονται έτσι είναι αξιόπιστες, επειδή βασίζονται σε αντικειμενικά στοιχεία. Η ίδια η επιστήμη αντιπροσωπεύει μια λογική αναζήτησης πληροφοριών ή μια συγκεκριμένη μέθοδο που πρέπει να ακολουθηθεί για την επίλυση προβλημάτων και την απόκτηση ενός συνόλου γνώσεων.
Ας δούμε και πως λειτουργεί η θρησκεία σε σχέση με την επιστήμη.
H θρησκεία βασίζεται στην ιδέα ότι ο κόσμος δημιουργήθηκε από τη θεία νοημοσύνη, λόγω κάποιων αρχαίων κειμένων, και η επιστήμη έχει ανακαλύψει ότι ο κόσμος που γνωρίζουμε, το σύμπαν, διαμορφώθηκε σε ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Η Θρησκεία παρατηρεί μέσω ορισμού (έχοντας ήδη καταλήξει σε συμπεράσματα), το οποίο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο, και η επιστήμη ορίζει μέσω παρατήρησης, επειδή φαίνεται να είναι η πιο λογική προσέγγιση.
Η Θρησκεία όχι μόνο μπερδεύει τον άνθρωπο αλλά είναι επίσης αποδεκτή ως δουλειά στο νομισματικό σύστημα.
Πολλά χρήματα δίνονται σε θρησκευτικά ιδρύματα ενώ την ίδια στιγμή εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από την πείνα ή δεν έχουν πού να μείνουν.
Η θρησκεία μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους για την αντιμετώπισή τους ως προς τον θάνατο, αλλά είναι απαράδεκτο για την ανθρώπινη εξέλιξη να επιτρέπεται στους ανθρώπους να ψεύδονται στον εαυτό τους, ειδικά επειδή είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε, λόγω της επιστήμης, τόσα πολλά πράγματα που δεν μπορούσαμε πριν.
Η Χριστιανική θρησκεία συγκεκριμένα ξεκινά με την προϋπόθεση πως είσαι γεννημένος αμαρτωλός, ενώ η ίδια έχει ορίσει τις αμαρτίες -ή ο θεός, σύμφωνα πάντα με την κάθε θρησκεία-, και ότι κάνεις έχει σκοπό να σε σταματήσει από το να τις κάνεις, ώστε να σωθείς αφού πεθάνεις. (Πολύ βολικό, έτσι;)
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είναι καλό να πιστεύεις σε κάτι χωρίς απόδειξη. Όπως λέει και ο Ράσελ:
Αν είναι κάτι αληθινό, πρέπει να το πιστεύεις.
Αν κάτι δεν είναι αληθινό, δεν θα έπρεπε να το πιστεύεις.
Αν δεν γνωρίζεις αν κάτι είναι αληθινό, θα έπρεπε να αναβάλλεις (να μην οριστικοποιείς) την κρίση σου.
Απλά πράγματα.
Και λέει: Κι όμως, πολλές φορές εγώ, είμαι σαν τον Θωμά. Θέλω απόδειξη για να πιστέψω...
Ωραίος μέχρι εδώ.
...αλλά ως Χριστιανοί, ας δούμε τι έκανε ο Κύριος όταν ο Θωμάς ήταν δύσπιστος. Δεν τον απέπεμψε, ήρθε ειδικά για τον Θωμά, για να δεί και να πιστέψει ο Θωμάς γιατί ο Θωμάς ήταν πιστός απόστολος.
Σωστά, ως Χριστιανοί. Αν είσαι θρήσκος και πιστεύεις σε αυτήν την εκδοχή της θρησκείας. Αν όχι είσαι εντάξει, την γλίτωσες. ^_^Βγάλε άκρη... (κι είμαστε ακόμα στα 2 λεπτά του βίντεο)
Στη συνέχεια ζητάνε από τον κύριο Χριστοφόρου αν έχει δει αποδείξεις για αυτά τα πράγματα.
-Είπατε τώρα οτι ο Χριστός ήρθε για να πείσει τον Θωμά.Θέλω να πω, αυτό μπορούμε να το εκλάβουμε ως μια νομιμοποίηση του σκεπτικισμού του Θωμά; Έρχεται ο Θεός, έρχεται ο Χριστός, έρχεται αυτή η θεία δύναμη στους επιστήμονες και τους δείχνει το μεγαλείο του;
-Αυτό δεν αποκλείεται.
-Εσείς το έχετε δεί;
Ακολουθεί ενδιαφέρουσα απάντηση.
Λέει: "Πιστεύω, θέλω να πιστεύω, γιατί η πίστη και οι αξίες του χριστιανισμού για μένα ήσαν καθοριστικές στην ζωή μου, και τις πιστεύω. Οι αξίες της αγάπης, της αδελφοσύνης, αυτές είναι αξίες πανανθρώπινες. Επομένως λοιπόν, οι αξίες αυτές, είναι θεμελιακού χαρακτήρα."
Οπότε η απάντηση στο αν έχει δει αποδείξεις, είναι όχι. Δεν μου φαίνεται περίεργο. Απλά, πέραν των σημείων που ήδη κάλυψα, ουσιαστικά δηλαδή πως δεν είναι ανάγκη να είναι χριστιανός κάποιος για να είναι καλό άτομο, μπορεί απλά να είναι ένα καλό άτομο.
Δεν υπάρχει καμία ανάγκη να είσαι χριστιανός, ή να δηλώνεις χριστιανός για να είσαι καλό άτομο. Δεν είναι ανάγκη να είσαι Χριστιανός για να αγαπάς ή συμπεριφέρεσαι στον διπλανό σου ως εαυτόν. Μπορείς να είσαι είτε επιστήμονας, είτε θρήσκος, ή τίποτα από τα δύο. Οπότε, εαν είσαι καλό άτομο και σου πουν "αγαπάτε αλλήλους", θα το δεχτείς ευχάριστα, ακόμα κι αν στο επιβάλλουν! Άλλωστε, εσύ ο ίδιος, εξ αρχής ήθελες να το κάνεις! Αν πάλι είσαι καλό άτομο μόνο και μόνο για να πας στον "παράδεισο" αφού πεθάνεις, τι να πω... Είσαι εγωιστής όπως και ο θεός στον οποίον πιστεύεις και μάλιστα δικαιολογείς έτσι τον εγωισμό σου. Δεν πρόκειται να πάς έτσι παράδεισο, αν υπάρχει.
Συνεχίζοντας:
-Θα ήθελα να πω όμως, ότι το πεδίο της θρησκείας ξεχωρίζει από αυτό της επιστήμης.καίτοι υπάρχουν κοινά σημεία. Η θρησκεία ασχολείται με τον άνθρωπο, την ζωή και τον θάνατο, με τον τρόπο ζωής, πως πρέπει να ζήσει ένας.
Αχ αυτό το αβάσιμο, βασισμένο στο καθήκον "πρέπει" και η ανθρωποκεντρικότητα (ή αλλιώς συγκαλυμμένος εγωισμός)... αλλά θα μου πεις, στην Βίβλο λέει πως ο Θεός είναι εγωιστής, οπότε είμαστε και εμείς εγωιστές αφού μας έπλασε καθ εικόνα και καθ ομοίωση του. Κατα την γνώμη μου αυτός είναι ένας υπέροχος, πανέξυπνος τρόπος για να δικαιολογήσει κάποιος τον εγωισμό του.
Η Γένεση μας λέει πως ότι έφτιαξε ο Θεός, το έφτιαξε για εμάς. Επίσης, αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να τα θές επειδή πρέπει να είσαι ολιγαρκής. Αν τα καταφέρεις, είναι ένας απο τα πολλά που πρέπει να κάνεις για να πάς στον παράδεισο με επιτυχία...
Μετά λέει το πιο όμορφο πράγμα!
- Κατά την γνώμη μου, δεν πρέπει η θρησκεία να αναμιγνύεται εις τα της επιστήμης και μάλιστα να αμφισβητεί τα αποδεδειγμένα δεδομένα της επιστήμης. Τουναντίον, όσες φορές πήγε να το κάνει αυτό, βρέθηκε εσφαλμένη. Άφησε την επιστήμη να προχωρήσει, μη δίνεις συμβουλή στην επιστήμη, δεν είναι δουλειά της εκκλησίας να συμβουλεύει τον επιστήμονα
- Ούτε και να τον εμποδίζει
- Ούτε και να τον εμποδίζει, αλλά ούτε και δουλειά του επιστήμονα είναι να πεί "δεν μπορώ να μετρήσω την πίστη, ούτε και μπορώ να την υπολογίσω, επομένως δεν πιστεύω. Δικαίωμα σου να μην πιστεύεις αλλά μην το θέτεις το θέμα έτσι.
- (Οτι) Δεν υπάρχει θεός επειδή δεν μπορείς να το αποδείξεις.
- Ναι.
-Τα θέματα λοιπόν αυτά είναι προσωπικά, είναι προσωπικά πιστεύω, οτι υπάρχει ένας απεριόριστος χώρος στην επιστήμη να κινηθεί ο οποιοσδήποτε, και υπάρχει ένας ακόμα μεγαλύτερος χώρος στην θρησκεία για να κινηθεί ένας ως πιστός. Το πως νιώθεις ως πιστός ή/και πως συμπεριφέρεται, αυτό κατα την γνώμη μου είναι πολύ προσωπικό.
-Πάντως φαίνεται ότι μπορεί κάποιος επιστήμονας να πιστεύει κι όλας.
-Και υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν, και σήμερα, όχι μόνο στο παρελθόν, οι οποίοι πιστεύουν συνειδητά, υπάρχουν άλλοι οι οποίοι δεν πιστεύουν...
ΝΑ ΑΓΙΑΣΕΙ ΤΟ ΣΤΟΜΑ ΤΟΥ!
Αγαπάτε αλλήλους λοιπόν! Απλώς αγαπάτε αλλήλους!
Δεν έχω δει όμως ποτέ να γίνεται αυτό που ζητάει ο κύριος Χριστοφόρου από την θρησκεία. Δεν έχει γίνει ποτέ, και δεν πιστεύω ότι θα γίνει. Αν μπορώ να πω πως έχω βγάλει κάποιο σοβαρό συμπέρασμα απο την μέχρι τώρα ζωή μου, αυτό θα ήταν πως όλοι ανεξαιρέτως γουστάρουν την επιστήμη, εκτός βέβαια απο τα σημεία που διαφωνεί/καταρρίπτει τα πιστεύω τους.
Αν θα μπορούσα όμως να κάνω και μία πρόβλεψη, αυτή θα ήταν η εξής. Η επιστήμη θα νικήσει για έναν απλούστατο λόγο. Επειδή λειτουργεί βάση της επιστημονικής μεθόδου, σε βάθος χρόνου γίνεται ολοένα και καλύτερη.
Ας προσθέσω και κάτι άλλο. Όσο μπορεί κάποιος να αποδείξει πως υπάρχει κάτι λόγω των αποδείξεων του οτι υπάρχει, έτσι μπορεί και να αποδείξει πως δεν υπάρχει λόγω έλλειψης αποδείξεων για αυτό.
Ο James Randi είχε κάνει την εξής πολύ ενδιαφέρουσα ομιλία για το εξής θέμα
Η θρησκεία είναι μια ιδέα, και όσοι την υποστηρίζουν πρέπει να δείξουν τις αποδείξεις ότι είναι αλήθεια, αλλιώς δεν έχει καμία χρήση.
Είναι πολύ πιο εύκολο να παρατηρείς και μετέπειτα να καθορίζεις από το να πάρεις κάθε ορισμό και να τον αναλύσεις ξεχωριστά.
Η θρησκεία είναι μια εγωιστική ιδέα με σκοπό να ανακουφίσει εκείνους που ανησυχούν λόγω άγνοιας, οπότε αν θέλετε να πιστεύετε, καλά, αλλά μην παρουσιάζετε την ιδέα σας σαν απόδειξη όταν είναι αδύνατο να την εξακριβώσετε, ιδιαίτερα σε παιδιά.
Αυτό είναι και το σημείο στο οποίο ήθελα να καταλήξω. Τα παιδιά μέχρι κάποια ηλικία, έχοντας περιέργεια και μη έχοντας συγκριτική μέθοδο, θα πιστέψουν ότι και αν τους πουν οι γονείς τους, ή τα άτομα στα οποία τους πηγαίνουν οι γονείς τους (π.χ. κατηχητικό)
Η ιδέα της θρησκείας έσωσε πολλά χαμένα μυαλά, αλλά ποιος δημιούργησε αυτές τις καταστάσεις εξαρχής;
Η θρησκεία προσφέρει ένα ειρηνικό θάνατο, είναι αλήθεια, αλλά είναι σαν να παίρνετε Xanax για όλη τη ζωή σας, ώστε να μην πρέπει να ανησυχείτε για το θάνατο.
Θα το κάνατε;
Αν ναι, τότε εγκαταλείψτε τη θρησκεία και κάντε το!
Και το ωραίο είναι ότι μπορείτε να ξεκινήσετε τη θεραπεία όταν μεγαλώσετε.
Δεν είναι εμπαιγμός αυτό, αλλά αν αποδέχεστε την θρησκείας μόνο για αυτόν το λόγο, τον θάνατο, τότε η θρησκεία είναι μια πραγματική λύση.
Θυμηθείτε όμως: είναι πολύ ευκολότερο και ασφαλέστερο, να παρατηρείς και να καθορίζεις, αντί να πιστεύεις κάποια ιδέα και να προσπαθείς να βρεις επιχειρήματα που να την υποστηρίζει.
Στην πραγματικότητα, είναι μια πλήρης απώλεια χρόνου να αναλύεις όλες αυτές τις ιδέες, αυτοί που τις υποστηρίζουν πρέπει να έρθουν με αποδεικτικά στοιχεία.
Δεν θέλω να συνεχίσω άλλο με την ανάλυση του βίντεο, η συζήτηση ξεφεύγει πιο μετά, αν και θα το συνεχίσω αν μου ζητηθεί.
Όσον αφορά την προσωπική μου γνώμη, δεν έχω δει ποτέ επιστήμονες να κάνουν τις φρικαλεότητες που έχει κάνει οποιοσδήποτε στο όνομα του Θεού, όποιος Θεός κι αν είναι αυτός. Οι επιστήμονες απλά μελετάνε τον κόσμο γύρω τους, και καταλήγουν σε συμπεράσματα. Υποθέτω ότι το παρακάτω βίντεο θα μπορούσε να με καλύψει, άλλωστε είχα κι εγώ μια παρόμοια εμπειρία: Εγώ, ανατριχιάζω όποτε το βλέπω.
Δεν γνωρίζω αν έκανε κανείς τον κόπο να διαβάσει όλο το κείμενο, αλλα σε περίπτωση που κάνατε τον κόπο, σας ευχαριστώ απλά και μόνο για τον κόπο σας.
Our pleasure( i guess :P ).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετική ανάλυση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάποιες παρατηρήσεις όμως:
"Αν έχω απόδειξη πως υπάρχει τότε υπάρχει".Ναι. Όμως,αν υπάρχει,δεν έχω ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΑ απόδειξη. Υπάρχει το αυτονόητο, υπάρχει η δημιουργία και αποδοχή αξιωμάτων, δίχως απόδειξη, για διευκόλυνση της επιστήμης,και υπάρχουν και τα γνωστά σκαλώματα -παράδοξα που πιθανώς να μην απαντηθούν μελλοντικά στην επιστήμη (μιλάω κυρίως για μαθηματικά,αλλά αν υπάρχει ένα "σφάλμα" στο εργαλείο σίγουρα διαδίδεται στο "δημιούργημα").
Έτσι η σχέση είναι αποδείξεις-> υπάρχει και ΌΧΙ :αποδείξεις <-> υπάρχει.
Άρα η άρνηση του ισχυρισμού ΔΕΝ είναι: όχι αποδείξεις <-> δεν υπάρχει,
αλλά ΜΌΝΟ: όχι αποδείξεις <- δεν υπάρχει.
Μονάχα αν δεν υπάρχει δε θα βρεις ποτέ απόδειξη.Μπορεί κάλλιστα να υπάρχει αλλά να μη βρεις ποτέ αποδείξεις. Η επιστήμη δε θα λεγε ποτέ δεν υπάρχει. θα λεγε δε ξέρω. Ή λόγω έλλειψης αποδείξεων ΥΠΟΘΈΤΩ πως δεν υπάρχει για να πάω παρακάτω,με επιφύλαξη να μου βγει σε "κακό".
Επίσης: "δεν έχω δει ποτέ επιστήμονες να κάνουν τις φρικαλεότητες που έχει κάνει οποιοσδήποτε στο όνομα του Θεού, όποιος Θεός κι αν είναι αυτός."
Στο όνομα κάποιου Θεού όχι, αλλά στο όνομά του ότι δεν είναι στο χέρι τους η χρήση των ανακαλύψεων τους,ναι. Και καλά για τους θρήσκους,το τι έχει γίνει στο όνομα του Θεού, όλο και κάποιο Ιερό Σχέδιο θα αναφερθεί, ας πούμε το αναμένεις. Από επιστήμονες είναι ανεπίτρεπτο...
Και δεν κάνουμε κόπο, κάνουμε κέφι να διαβάζουμε τεκμηριωμένες απόψεις! ^_^